Metody pracy

W   p r a c y  p s y c h o t e r a p e u t y c z n e j 
ważny jest dla mnie autentyczny kontakt z drugą osobą, który umożliwia towarzyszenie jej w sposób uważny, przyglądanie się jej życiu w sposób akceptujący jej niepowtarzalność doświadczania siebie i świata.
Leczenie i wprowadzanie zmian w życie osoby odbywa się  przez osiąganie celów w bezpiecznym dialogu terapeutycznym, poprzez pracę z ciałem i doświadczenie.




R o l ą   p s y c h o t e r a p e u t y
  jest nawiązanie relacji, towarzyszenie osobie, wspieranie jej w rozwoju osobowości, poszerzanie świadomości (emocji, myśli, zachowań), wspólna analiza doświadczeń, myśli, przekonań, problemów, trudnych relacji oraz poprawa umiejętności komunikacyjnych, jak również konfrontacja i psychoedukacja.


P o z n a n i e  związane jest z dwoma sposobami myślenia. Pierwszym, powszechnie stosowanym jest myślenie analityczno - racjonalne, oparte na wiedzy o sobie w kontakcie z innymi, kształtowane w rozwoju, budowane w procesie autorefleksji, analizie własnych i cudzych zachowań. Drugim jest myślenie intuicyjne obejmujące emocje, doświadczenia zmysłowe, niewerbalne, a także sygnały płynące z ciała. W intuicji sięgamy do pierwotnych potrzeb, prawdy ucieleśnionej zapisanej w ciele w wyniku naszych wcześniejszych doświadczń relacyjnych. Ważnym w procesie terapii jest przywrócenie równowagi pomiędzy tymi dwoma systemami myślenia. W nurcie terapii Gestalt (Ginger, 2004; 2012; Sills i in., 1999) istotny jest pełen kontakt z doświadczeniem poprzez ciało, emocje, i zmysły, a także myślenie i działanie. Wyrażanie emocji odbwya się w bezpiecznej przestrzeni terapeutycznej i pozwala z integrować to co jest trudne i nieakceptowalne w życiu społecznym. 
Poznanie intuicyjno - racjonalne poszerza świadomość, w jaki sposób reagujemy na ludzi i pozwala nam postępować w zgodzie z własną wolą i celami. Emocje pomagają nam kontaktować się z samym sobą, ematyzować z innymi, nadają życiu smak, a także są sygnałem o niezaspokojonych potrzebach. Dynamiczny świadomy ruch sięgania i odpuszczania w codzienności może odbywać się w zgodzie z własnymi wartościami, bez naruszania granic swoich i drugiego.


D i a l o g   w e w n ę t r z n y  dotyczy złożonej i wielogłosowej struktury Ja obejmującego różne perspektywy oglądu tej samej sytuacji, czy zdarzenia.  W umyśle i zachowaniu człowieka mogą pojawiać się czasem bardzo sprzeczne myśli, uczucia, czy działania. Teoria dialogowego Ja i prowadzone badania (Hermans, 2000; 2008; Stemplewska-Żakowicz i in., 2009; Oleś, Puchalska- Wasyl, 2012), wskazują, że mamy wiele różnych Ja powstających w wyniku ważnych relacji społecznych, które uaktywniają się w naszym życiu. Istotnym w utrzymaniu zdrowia psychicznego jest to, aby poszczególne Ja zaistniały w świadomości poprzez dialog, a nie były spychane do nieświadomości. Dialog między różnymi Ja jest narzędziem integrującym i scalającym osobowość (Schultz von Thun, 2002 ). Dialog może odbywać się werbalnie, a także niewerbalne poprzez doświadczenia w ciele i kreację wizualną.

U w a ż n o ś ć  definiowana jest jako celowe kierowanie uwagi na to, co się dzieje w chwili obecnej, zauważanie, odbieranie poprzez zmysły i zawieszenie nawykowego oceniania (Kabat- Zinn, 2008; 2009; 2011; Jalics SJ, 2010; Siegel, 2012). W życiu często funkcjonujemy w trybie działania, planowania, oceniania, przewidywania, zmierzania do celu zapominając o drugiej stronie życia czyli BYCIU. Trwanie w chwili bieżącej, w całości i pełni doświadczenia wymaga świadomego wysiłku. Ciało przystosowuje się do określonego modelu oddychania, generuje określone wzorce emocjonalne, które nie zawsze służą zdrowiu. Oddech, napięcie mięśniowe jest czynnością najczęściej nieświadomą podtrzymującą wszystkie funkcje życiowe organizmu. Teraźniejszość jest rzeczywistym życiem, a problemy wynikają często z tego, że wyobraźnia wybiega do przodu tworząc fantazje, przekraczając aktualną rzeczywistość. Tu i teraz jest jedyną ważną chwilą, gdyż przeszłość minęła, a przyszłości jeszcze nie ma. Wyciszając umysł z natłoku myśli, otwieramy serce na Boga i drugiego człowieka.

A r t e t e r a p i a   w i z u a l n a  obejmuje działania polegające na aktywnym tworzeniu, przy użyciu różnych metod kreacji plastycznej (malowanie, rysowanie, collage, fotografia itp.). Praca wizualna staje się tematem rozmowy, umożliwiając ekspresję emocji, wgląd, zrozumienie i poznanie siebie. Poprzez ekspresję niewerbalną osoba dociera do treści nieuświadomionych, które stają się pomocne w rozwiązaniu trudności czy konfliktu. Nie są konieczne do tego żadne doświadczenia plastyczne; obraz nie jest oceniany. Kreacja wizualna staje się narzędziem wglądu i zmiany w życiu codziennym.